Columns Hans van den Berg: 2010

Ja, oké, natuurlijk, in deze tijd, waarin je je verlangens kenbaar kunt maken aan sinterklaas of de kerstman, is deze titel wel op z’n plaats. In deze dagen worden we als de kinderen, die vaak een hartgrondig verlangen hebben naar iets, waar ze helemaal op gefocust zijn. Op weg naar school drukken hun neus tegen de etalageruit, waarachter ‘hun verlangen’ ligt uitgestald! En op de terugweg staan ze er weer, spiedend of ‘het’ er nog ligt, wat het kost en overwegend of het haalbaar zal zijn, middels het verlanglijstje. Het is een maand van verlangens vervullen en van verlangens die vervuld worden, of toch niet. Ook al is het een koude en donkere maand, het is ook een ‘lieve’ maand. Men is milder, liever, er is een sfeertje van genegenheid; en het gaat gepaard met iets geven, iets krijgen, met waarderende woorden en een gevulde envelop, en/of een pakket! Een ‘mooie’ maand waarin velen zich van hun ‘beste’ kant laten zien, uiterlijk en innerlijk!

En jij? In deze dagen worden we er extra bij bepaald dat het anders kan zijn dan gedacht. Niet alleen het boek van Sinterklaas geeft rond vijf December haar geheimen prijs, maar ook de media doet, als het even kan, een boekje open over ‘foute’ leden van de 2^e Kamer.

Ja, vervangen, het is aan de orde van de dag in deze gebroken wereld. Alles is onderhevig aan slijtage en verval, of het nu om ons meubilair gaat, om inventaris en gereedschap, of om onze body. Soms kan je er blij mee zijn dat er vervangen kan worden; die uitgezakte matras, waar je al maandenlang rugpijn van overhield bij het opstaan, inruilen voor een strak verend bed, dat is, behoudens de financiële pijn, genieten geblazen! Maar als je heup vervangen moet worden, omdat de pijn van de slijtage ondragelijk is geworden, dat is andere koek en daar kijkt geen mens naar uit, ook al is het geweldig dat het heel goed te realiseren is in onze verzorgingsstaat! Ook in de mensenwereld is vervangen een regelmatig terugkerend onderwerp. Een regering moet vervangen worden omdat de oppositie daar al lange tijd strijd voor heeft geleverd, of dat coalitiepartijen niet meer door één deur kunnen. Mensen worden vervangen omdat ze niet meer [goed] functioneren, of omdat ze arbeidsongeschikt raken.

Ook al doe je het met dezelfde oren, er is een duidelijk verschil tussen deze twee werkwoorden. Het horen heeft te maken met de geluiden die we met het oor opvangen, we nemen geluiden waar. Luisteren is het verwerken van wat we horen, het tot ons door laten dringen, er iets mee gaan doen. Horen is een makkelijk werk, maar luisteren kan soms zwaar werk zijn! Luisteren kan trouwens op twee manieren: met je gewone oren, maar ook met je geestelijke! Je kunt bijvoorbeeld naar je lichaam luisteren en eindelijk eens naar de dokter gaan, of minderen met eten of roken. Maar je kunt ook naar goede raad gaan luisteren, die je toegestuurd krijgt via een brief of e.mailbericht! Daarom geloof ik dat een doof iemand niet kan horen maar wél kan luisteren. Bent u het tot zover met mij eens?

In een snel veranderende wereld als die van ons, ontkom je niet aan telkens weer herzien! Dat zou een stelling kunnen zijn waarop je met ja of nee zou kunnen antwoorden.

Het geldt voor alle facetten van het leven: zijn we nog wel op de goede weg, volgen we de markt, moet onze doelstelling bijgesteld worden, doen we nog steeds wat we beloven, enzovoort. Voor een goed huwelijks- en gezinsleven zijn afwegingen als deze ook van het grootste belang! Is er nog genoeg tijd voor elkaar, voor de kinderen, laten we ons niet teveel regeren door het wérk, of door het géld?

Wonderlijk in feite, dat wachten en verwachten werkwoorden zijn, vind je niet? Je doet niets en toch ben je aan het werk en ja, je kunt er zelfs moe van worden! En je kunt ze ook beiden tegelijk doen, wachten omdat je iets verwacht! Geen wonder eigenlijk, dat je er dan moe van kunt worden.☺ Gekke taal, hè, dat Nederlands.

Dit woord kwam in me op toen er vorige week een elektricien een aardpen in onze meterkast kwam slaan. Een aardlekschakelaar is mij wel bekend maar zo’n pen die in de aarde wordt geslagen, dat was nieuw voor mij. En het was een lange van twaalf meter, van koper en met aarddraad er doorheen. Ik ga er geen uitleg over geven, hoor, want ik snap het bijna niet! Hij praatte over weerstand en potentiaal en geleidingsvermogen, en het heeft met de Wet van Ohm te maken. Het is een empirische natuurkundige wet die een relatie legt tussen spanning,

weerstand en stroomsterkte. Knap hoor, van die meneer Ohm; het was een Duitse wis- en natuurkundige die 200 jaar geleden leefde, en dit soort dingen onderzocht. En die wet? Die is U = I : R, waarbij U de elektrische spanning aangeeft in eenheid Volt, I de stroomsterkte in eenheid Ampère en R de weerstand in eenheid Ohm. Wist je dat niet? Ik ook niet hoor, en ik snap er ook niks van, maar in elk geval, zo’n aardpen is voor onze veiligheid!

1000 journalisten worden er verwacht, deze week, bij de bevrijding van de kompels uit de koper- en goudmijn in San José. Het wordt een spektakel van eerste orde, zo ziet het er naar uit, maar er dienen zich ‘onvoorziene’ problemen aan, 624 meter ónder de grond! Men verschilt van mening over wie, nee, niet als eerste, maar als láátste naar boven gaat! Na ruim twee maanden is verlossing nabij, maar er zijn er die graag de 32 collega’s vóór laten gaan, uit kameraadschap of, misschien, uit sensatiezucht? De laatste zal ongetwijfeld de meeste aandacht krijgen van de media, daar men deze mannen, na een verblijf van zeventig dagen onder de aarde, niet direct langdurig aan het daglicht zal blootstellen, en snel zal afvoeren.

Een woord met een dubbele inhoud; het is een werkwoord en wel: overgankelijk of onovergankelijk, dus mét of zonder lijdend voorwerp! Nee hoor, ik ga geen taalles geven, maar het is toch wel aardig om even te zien dat zo’n werkwoord, dat met deze benaming maar weinig gebruikt wordt, toch veel inhoud heeft! En in de voorbije dagen heeft het woord in twee betekenissen gewerkt. Vandaag was er de rechtzaak tegen de leider van de PVV, Geert Wilders, die voor het gerecht gedaagd werd door verschillende partijen die zich door hem beledigd voelen vanwege zijn uitlatingen, richting de islam en haar aanhangers. En jawel, hij kreeg weer alle aandacht omdat hij zweeg!

Even was ik een paar weken met vakantie en verbleef in een heel klein huisje, aan de Zeeuwse kust. Dat wil zeggen, óp het strand, aan de rand van die grote zandbak, met de zee op een afstand van vijf tot vijftig meter, al naar gelang het eb of vloed was. En ik heb er, samen met m’n vrouw, weer geweldig van genoten, ook al komen we er al tien jaar! Vredig is het er om deze tijd, rustig en stil, en het strand en de zee voelt aan als ‘particulier eigendom’! Mensen zijn er [bijna] niet, die werken weer, zoals het hoort, en de kinderen zijn weer naar school. En dan is het een geweldige ambiance om helemaal los te komen van alle beslommeringen en andere zaken, die dan even niet hoeven. Tijd te over om te genieten van zand, zon, zee, prachtige luchten en wisselende winden en golfslagen. En ik moet je zeggen, ik heb me opnieuw verbaasd en verwonderd en verheugd over en in Gods grootheid en almacht! Wat is het allemaal mooi en geweldig, als je het ziet en er zo middenin leeft, en er rustig over na kan denken. Al dat zand, heb je er wel eens bij stilgestaan hoeveel zand er wel ligt, alleen al aan één zo’n strand? En die duinen, die daar extreem hoog zijn, zóveel zand, waar je overheen dient te komen, als je naar de bewoonde wereld wil? Zand, het is een van de meest voorkomende natuurlijke stoffen op aarde, en het zijn meestal allemaal kleine stukjes steen, variërend van 63 micrometer en 2 millimeter.

Het is een uitdrukking die we al lang kennen, maar tegenwoordig wordt het steeds meer gebruikt voor en door mensen met een afwijkende seksuele geaardheid. Het ‘uit de kast komen’ geeft aan dat zij aan hun omgeving en/of aan de wereld bekendmaken dat ze homoseksueel of lesbisch zijn. Iets wat zij lang in de verborgenheid hielden en verstopten, maken ze nu openbaar. De ‘kast’ wordt gebruikt als een metafoor voor het opgesloten zijn, en het eruit komen zou dan bevrijdend moeten werken. Je hebt je verstopt voor de mensen, maar er is nu een ‘coming out of the closet’, zoals men het in Engeland formuleert. Je was ‘closeted’, ‘gekast’, maar nu verlaat je de donkere benauwde ruimte en stap je de vrijheid tegemoet, het licht én de openbaarheid! Zó is het met enkele woorden gekenschetst maar zó simpel is het niet; het is meestal een langdurig proces van zelfverwerkelijking, en écht niet eenvoudig voor de persoon in kwestie.

Het leven is vol gebeurtenissen waar je van kunt leren en lessen uit kunt trekken. Je kunt je verdiepen in de natuur en dan dingen tegenkomen die weer een link leggen naar het geestelijke leven.

Niet dat ik mij er dagelijks mee bezig hou, maar het onderwerp is actueel in verband met het proces tegen de ex-president van Liberia, Charles Taylor. Hij staat terecht bij het Siërra Leonetribunaal in Leidsendam, en wordt beschuldigd van oorlogsmisdaden die hij zou hebben gepleegd in zijn buurland Siërra Leone. De aanklagers verdenken hem er van dat hij e.e.a. heeft gefinancierd met bloeddiamanten. Hij zou deze gekregen hebben van rebellen uit Siërra Leone, in ruil voor wapens. Deze edelstenen ontlenen deze naam aan hun afkomst; ze komen uit conflictgebieden, meestal uit Afrika, en de opbrengst ervan wordt gebruikt om oorlogen van regeringen of rebellen mee te financieren. Hoewel Taylor ontkent dat hij hier ooit mee te maken heeft gehad, kwam het fotomodel Naomi Campbell getuigen dat zij van deze man ook zo’n steentje had gekregen, hoewel ze niet goed meer wist of het van hém afkomstig was. En nu kwam er weer een oud-filmster getuigen dat ze dat écht wel heeft gezegd, 13 jaar geleden. Een heel gedoe, alles bij elkaar, maar deze diamanten spelen dus een opmerkelijke rol in dit proces. Ze zijn nu trouwens in handen van de Afrikaanse justitie!

Het mag dan een archaïsch woord zijn, verouderd, volgens het woordenboek, het is in deze komkommertijd voor ons land hoogst actueel! Dachten alle kamerleden heerlijk zomerreces te kunnen hebben, moeten ze nu toch opdraven om de situatie die zich aandient, te bespreken. Het is wat droge kost voor deze vakantietijd, maar ik hoop het te’ mengen’, zodat het tóch zal boeien.

De eerste tragedie van Horatio en Anna Spafford was de dood van hun zoontje Horatio jr., die op vierjarige leeftijd aan roodvonk overleed. Tweede tragedie was de grote brand van Chicago op 8 Oktober 1871, waarbij hij alles wat hij bezat, verloor. Hij was een prominent advocaat die veel geïnvesteerd had in onroerend goed. De derde verschrikkelijke tragedie was de schipbreuk van de ‘Ville du havre’ in 1873. Twee jaar na de brand in Chicago besloot Horatio met zijn gezin op vakantie naar Europa te gaan. Hij koos voor Engeland, omdat hij wist dat daar zijn grote vriend D.L. Moody aan het evangeliseren was. Opgehouden door zaken liet hij zijn gezin vast vooruitgaan: zijn vrouw Anna en hun vier dochters Tanetta, Maggie, Annie en Bessie.

Het is een tijd, zegt het woordenboek, waarin voor de media weinig nieuws te berichten valt, met name vanwege te vakantietijd. Nu is het Nederlandse nieuws inderdaad schaars, op dit moment; het ‘oranje’ is weer in de kast en of ‘paars’ uit de kast komt, is nog maar de vraag.

Ja, laten we het daar eens over hebben; niet over voetbal of de kabinetsformatie, maar over de zomertijd, en de dingen daarom heen.
Het is weer echt zomer geworden, en dat niet alleen op de kalender, maar het is ook écht realiteit! Een heerlijke zon en lekker warm, ik vind het geweldig weer en geniet er enorm van.
En het is vrij stabiel, dus probeer er ook van te genieten, het is zo weer voorbij! Zo zat ik buiten wat te mijmeren over licht en duister en over de lichtdragers en het heelal, en ik las er wat over, met name over de zon, onze lichtbron! Wist je dat die kleine felle bol  1,3 miljoen keer groter is dan de aarde? Je zou het zo niet denken als je lekker in het ‘zonnetje’ zit, maar de temperatuur op dat geweldige oppervlak is ongeveer 6000 *C, maar in het hart van de zon is het nog iets warmer volgens de wetenschap: 20 miljoen *C! De aarde ontvangt maar een klein gedeelte van deze enorme lichtbron aan licht en warmte: 27 miljardste deel, de ‘rest’ gaat ergens anders heen. Toch is ‘onze’ zon slechts een klein ‘sterretje’, vergeleken met bv. de ster San Doradus, die 1000 maal zo groot is en 500.000 maal zoveel licht geeft! Voor ons is tie echter maar heel klein, we kunnen hem met het blote oog niet eens zien! En het is nog maar een ster van de tiende grootte; de ster Antares is 36 miljoen keer zo groot als ons zonnetje! En wat dacht je van de gigant Betelgeuze, één van de sterren van de Orion welke 50.000.000 keer zo groot is als ónze lichtbron?

Terwijl er in Den Haag druk ‘gesnuffeld’ wordt naar een nieuw kabinet, geniet het grootste deel van de bevolking van het zonnige zomerweer. Daarnaast genieten er miljoenen van de overvloed aan voetbalwedstrijden om het wereldkampioenschap in Zuid Afrika, en voor diegenen die zat en moe zijn van dat gedoe en de doordringende vuvuzelageluiden, die kunnen hun hart ophalen aan geweldige tennismatches op Wimbledon. Voor hen die dát gebeuren te saai of te ingewikkeld vinden, die kunnen uitzien naar hét drie weken durende wielerspektakel van Europa, dat dit keer in Rotterdam van start gaat: de Tour de France!

Vandaag beleven we alweer de langste dag van het jaar, en vanaf morgen gaat het alweer eerder donker worden. Gisteren was het Vaderdag voor de vaders onder ons, en in deze dagen wordt er weer gevlagd met ‘vlag en schooltas’, voor de geslaagden onder ons. Vandaag ook overlegt de informateur met fractieleiders over de mogelijkheid van een ‘paars kabinet’. En Donderdag a.s. gaat Nederland weer voetballen, en gaat daarna verder voor de volgende ronde om het wereldkampioenschap. De Polen hebben gisteren gestemd voor een nieuwe president en moeten nu nog een keer voor een definitieve keuze. Ook de Colombiaanse bevolking ging ter stembus voor een nieuwe leider. En onze landgenoot Joran van der Sloot is ‘er ingeluisd’, vindt hij.  

Ná de verkiezingscompetitie en bij de aanvang van het nu álles overheersende voetbalspektakel in Zuid Afrika, kreeg ik dit onderwerp ingegeven. Al zou je het zo niet denken, het heeft met allebei van doen!

Nog heftiger dan de strijd tussen de politieke voormannen is de strijd tussen de twee kleuren die in deze Junimaand domineren: het rood van het potlood en het oranje waarmee Nederland zich ‘opmaakt’, om op ‘passende wijze’ mee te leven met het nationale elftal dat in Zuid Afrika gaat strijden om de titel: wereldkampioen voetbal. Geen wonder dat mensen zó in de war raken, op drift raken, zoals een landelijke krant ‘kopte’. Volgens dit artikel zal de helft van de stemmers ánders kiezen dan vorige keer, en zal dus ook de helft van de 150 zetels in de Tweede Kamer veranderen van politieke kleur! Zijn er zoveel kiezers teleurgesteld in hun vertegenwoordigers? Of spelen onzekerheid en angst voor de toekomst een rol in dit gedrag? We beleven een periode waarin de ‘zekerheden’ zijn weggevallen, of ook op drift zijn geraakt! Wereldwijd zijn de banken, in ons beleven toch hét ‘fundament’ van ons bestaan, gaan schudden, omgevallen, of alleen nog maar met steun van de overheid overeind gehouden! En daar is het niet bij gebleven; de zorgen hebben zich tot in alle hoeken van de samenleving verspreid, zodat ook nagenoeg elke burger het op een of andere manier ervaart.

Dit woord bleef bij mij hangen tijdens de afgelopen weken. Dagelijks werden we via de tv geconfronteerd met het vuil van de grote steden, waar de reinigingsdiensten aan het staken waren gegaan. Zo werden we met onze neus op de feiten gedrukt, wat betreft de productie van onze afvalbergen! En ook op het belang van een goed functionerende ophaaldienst! Want we produceren wat! Alleen al op Koninginnedag liet men in Amsterdam 200 ton vuil achter! En jaarlijks komen wij met z’n allen aan meer dan 8 miljard kilo afval, restanten die overblijven van onze aankopen en welvaartsuitspattingen! Dat is meer dan 500 kg per persoon: aan GFT, [groente, fruit, tuinafval] papier, glas, plastic, textiel, metalen, hout, stenen, enz. In een bericht las ik dat de overheid een productie van 1000 kg per inwoner verwacht, in 2015!

Een niet zo passende titel wellicht, in deze hectische tijd, waarin de realiteit van alle dag onze aandacht steeds weer volledig opeist. De stofveroorzakende vulkaan, de olieramp in de Golf van Mexico, de vliegtuigramp die Nederland zo zwaar trof, het almaar ophopende vuil in de grote steden, de economische situatie in Europa en de neergang van de euro, de dreigende burgeroorlog in Thailand, de komende verkiezingen, enzovoort, enzovoort. Dat is waar het om draait, in onze wereld van vandaag, het hier en nu! Het gebeurt allemaal in de ‘zichtbare’ wereld, en daarom wil ik iets schrijven over de ‘onzichtbare wereld’, nu het over enkele dagen Pinksteren wordt.

Niet alleen in de lucht en in de zee, maar ook op het land is het niet pluis! Nog steeds stof uit de IJslandse krater, nog steeds lekkende olie in de Golf van Mexico, en ook nog steeds grote economische zorgen in de financiële wereld. Moesten vorig jaar zelfs banken gered worden die dreigden om te vallen, nu doet hetzelfde zich voor bij ons omringende ‘eurolanden’! Deze zwakke landen moeten door een krachtig ingrijpen van de EU voor een bankroet worden behoed, en zo was er gisteren, Zondag 9 Mei, een bijzondere en historische vergadering van de Europese ministers van Financiën, waar er naarstig werd gezocht naar een reddingsplan voor de euro, notabene! Wie had dat ooit kunnen denken? Die ijzersterke munt, die de gulden, de lire, de frank, de franc, de drachme en de mark deed verdwijnen, en daarna alleen maar in kracht toenam, en langzaam de dollar verdrong van zijn plaats als wereld-betaalmunt?

Oké, het is nog wat vroeg, maar ik wilde deze keer eens de eerste zijn! Bovendien, een goed advies moet je op tijd krijgen, zodat je er over na kunt denken voor je er gebruik van maakt.

Is daar ‘zomaar’ de Lente; na een lange winter met veel sneeuw en kou is er dan plotsklaps het voorjaar, het nieuwe leven in de natuur! De macht van koning Winter is bedwongen, het donkere weer wordt overwonnen door het licht en de zomertijd neemt een aanvang. Zo zou je het poëtisch kunnen verwoorden. Aan alle kanten is het merkbaar; door bomen, struiken en andere gewassen stromen de levenssappen en ontwikkelen zich nieuwe loten en takken. Bloemknoppen staan op openbarsten of hebben het stadium van bloei al bereikt, en worden al druk bezocht door een bijenvolkje. En je hoeft niet eens erg goed op te letten om langs wegen en in bermen de talrijke narcissen en hyacinten de wereld te zien kleuren; schitterend, leven!

Als je dit leest is het Goede Vrijdag, of het is al weer voorbij. Een hopeloze dag leek het toen, die dag dat de ‘Man van smarten’ daar hing aan het kruis. Een trieste dag, niets Goeds aan te ontdekken; de natuur raakte er door van slag, waardoor het donker werd, midden op de dag, drie uur lang! En het werd stil, daar op de heuvel Golgotha, net als toen bij Job, eeuwen voordien. Sprakeloos waren zijn vrienden bij zoveel ellende, sprakeloos waren ook Jezus’ volgelingen, nu al hun hoop de bodem werd ingeslagen! En Jezus?

Ik moest er aan denken toen ik vandaag hoorde en zag van het onheil dat in twee Moskouse metrotreinen was aangericht door twee vrouwen, die zich opbliezen in een overvolle coupe.

De heftige bewegingen in onze vaderlandse politiek overdenkend, kwam ik tot deze, naar ik meen, passende titel. Daarbij komt dan nog het in deze tijd zo vaak gebezigde voort-schrijdende inzicht, dat mij tot deze column brengt.

Al vanaf 1935 wordt er elk jaar een ‘boekenweek’ georganiseerd, en zo ook nu weer, deze week. Het thema is dit keer ‘Jong zijn’; de jongere staat centraal tijdens deze 75^ste Boekenweek. Zoals altijd wordt er ook nu weer extra aandacht gegeven aan het boek in het algemeen, en aan sommige bestsellers in het bijzonder. Morgenavond begint het met het boekenbal, en daarna gaat het festijn van start met een boekengeschenk als je wat koopt!

Een oefenmeester, een trainer, een begeleider, een adviseur, een helper, een repetitor, wie heb jij nodig in deze enerverende tijd? Door wie wilt u gecoacht worden? Deze week mag je, als inwoner van een democratisch land, je stem uitbrengen voor een nieuwe gemeenteraad in je stad of dorp. Maar misschien heb je moeite om een keuze te maken en wil je de ‘kieswijzer’ raadplegen, als een soort coach! Er wordt van alle kanten aan ons getrokken, vooral ook door de landelijke politici, terwijl de verkiezing voor het parlement pas over drie maanden plaats vindt! Het gaat nu om onze ‘eigen’ leefomgeving, en daarom is het belangrijk om kieskeurig te zijn, en om duidelijk onderscheid te maken.

Gelukkig hebben wij in Nederland, in deze hectische dagen, nog onze Olympische helden, die een sprankje gouden gloed verspreiden in het grijze en trieste politieke gebied dat in de voorbije weken is ontstaan in Kamer en Kabinet. Gingen en gaan zij voor het edele metaal en de overwinning, in het parlement ging het meer om het eigen gelijk en veel minder om het landsbelang, waardoor het allemaal uitliep op het uiteenvallen van de regering. Onverantwoordelijk gedrag, opgefokt door een oppositie die zich vaak op een weinig vriendelijke manier richtte tot de bewindslieden, zonder enig respect of ontzag! Beschamend, om zo een deel van de volksvertegenwoordiging bezig te zien! En héél jammer dat niet álle coalitieleden hun rug recht hielden! En nu heeft men wat velen graag wilden, een gevallen kabinet, en dat in een tijd dat álle handen ‘aan het bed zouden moeten zijn!’ Blijkbaar is de partijpolitiek, het eigen belang, zo vlak voor de gemeenteraadverkiezing, dan toch van groter importantie dan het landsbelang. Geen enkele reden dus, om, wat dit betreft en wat mij betreft, trots op Nederland te zijn.

Natuurlijk, ook de Olympische Spelen en de komende gemeenteraadsverkiezing spelen een rol in het beeld van deze dagen, maar sneeuw en zout zijn toch wel overheersend in de media!

De winter die zo zacht en kalm begon heeft zich in ons land inmiddels ontwikkeld tot een ‘topper’! Vorst, sneeuw en gladheid spelen ons grote parten; het strooizout is niet aan te slepen en slechts de hoofdwegen kunnen nog goed onderhouden worden! Rijkswaterstaat strooide al 172.000 ton over onze vaderlandse wegen, terwijl 70.000 ton gebruikelijk is! En toch, als je de beelden ziet op tv, hoe men in de VS te kampen heeft met metersdikke sneeuwlagen, dan is ons probleem slechts een bagatel, niet waar? De verschillen zijn toch wel uitzonderlijk; inderdaad, Zondag konden in Maastricht de praalwagens niet mee in de carnavalsoptocht, vanwege de sneeuw, en in het Canadese Vancouver moest men de sneeuw met vrachtwagens en helikopters aanvoeren, om de Cypress Mountain  ‘in winterstemming te brengen’, voor de Olympische Spelen, maar in Rome was er sinds 1986 niet meer zoveel sneeuw gevallen, en ook Dallas [VS] beleeft de witste winter sinds 32 jaar! Zelfs in het diepe zuiden van de VS viel 30 cm, maar Baltimore ‘ontving’ het meeste: 183,6 cm, een ongekend record!

In deze dagen ben ik er druk mee, en ik vertel je in het kort waarom. In 2008 verkochten wij ons huis heel snel, en belandden ‘tijdelijk’ in een knus houten chaletje, aan de rand van het bos. Dat het toch nog 1,5 jaar zou duren voor we wisten wat onze plek voor de komende periode zou worden, dat hadden we niet verwacht. We keken rond op de Veluwe, waar de gezinnen van onze dochters wonen, en in het Westen, waar de gezinnen van onze zonen wonen, én onze wortels liggen, en ons ‘netwerk’. Én we stonden open voor elke ‘aanwijzing’! Naast het kijken vroegen we God steeds weer de weg naar onze volgende woonplek. Wij konden onze keuze niet maken en dachten: ‘laat God het maar bepalen, Hij weet wat de béste plek voor ons is.’ En dát is nu gebeurd! We zijn er erg blij mee, met het huis en de plek, maar zéker ook dat het nu duidelijk is geworden! De verhuizing is niet zo spectaculair, en velen zullen verrast zijn: we verplaatsen ons slechts 1700 m van de stulp, waar we nu verblijf in houden! Wél zijn we er van overtuigd dat dit voorlopig de juiste plek is. Hoe dát zo, vraagt u zich misschien wel af. Dat wil ik je graag vertellen of schrijven, op een ander moment, als je dat kenbaar maakt.

Het zal je niet ontgaan zijn; vorige week werd in de nacht van dinsdag op woensdag Haïti getroffen door de zwaarste aardbeving sinds 1770. Sindsdien worden wij er elke dag en elk journaal mee geconfronteerd, en naar het zich laat aanzien zal dat nog lang voortduren, want de catastrofe is ongekend groot, en de ontreddering enorm! Hoewel ik het me ook weer afvraag hoelang onze belangstelling en meeleven zal duren. Heel vaak eisen de daarop volgende ingrijpende gebeurtenissen onze aandacht al weer op! En zeker als het een aardbeving betreft, waarvan er zoveel en steeds meer plaatsvinden! De cijfers van 2009 zijn nog niet bekend maar 2008 telde 585 rampen, waarvan 326 natuurrampen die bijna allemaal verband hielden met het weer! Wie weet nog van de cycloon over Myanmar die bijna 140.000 doden eiste, of de aardbeving in China, waarbij omstreeks 90.000 mensen omkwamen? Dát bedoel ik: we leven in een ‘rampgebied’ dat aarde heet, en onze aandacht wordt van het ene na het andere getrokken, en we zijn al blij dat het onze deur [nog] voorbij gaat!

‘Kennis van iets vóórdat het gebeuren zal’, zo omschrijft het woordenboek de titel van deze week. En dat is toch wel een mooie wens, zo aan het begin van 2010, om alvast iets te weten voor het gebeurt! Of niet?