Columns Hans van den Berg: 2009

Of is het een herhaling? Naar mijn mening is het niet hetzelfde; trouwens, hetzelfde is een herhaling van iets dat al eerder plaatsvond. Opnieuw kan anders zijn, een andere uitkomst hebben. Als je bijvoorbeeld je rijexamen over moet doen, dan wil dat zeggen dat je gezakt bent, maar dat je nu hoopt dat het wél zal lukken, dat het anders zal gaan!

Als je dit leest dan is Kerst 2009 in aantocht, of al aangevangen. Opnieuw worden er voorbereidingen getroffen om deze dagen op een voor iedereen weer andere manier door te gaan brengen! Zal het een herhaling worden van vorig jaar, of zal het anders zijn, dit komende kerstfeest? Dezelfde kunstkerstboom staat misschien weer op dezelfde plek met dezelfde slingers, ballen en engeltjes erin. Je hebt misschien wel weer dezelfde plannen als in 2008: tijdens kerstnacht naar de kerk, op eerste kerstdag misschien [weer] naar de kerk, ’s avonds gezellig eten met de kinderen of met vrienden. Maar het kan ook zijn dat je niet één keer naar een kerk gaat, en dat de kinderen helemaal niet komen, en dat je blij bent als al die poespas weer voorbij is! Een afdruk, een kopie van vorig jaar, een herhaling, daar lijkt het misschien wel op.

Het eerste deel van deze maand hebben we achter de rug; pakjesavond is voorbij en de sint is zichtbaar vertrokken, dat is beter voor de kinderen! Het sprookje moet goed afgewerkt worden, dan kunnen ze die spannende episode goed afsluiten.

 

Mijn computer gaf direct een foutmelding toen ik dit woord op het scherm zette, maar toch is het geen nieuw woord, hoewel ik dat wel dacht. Ik ving het op via de radio en sloeg het in mijn gedachten op. Ik dacht er over na en dat leidt nu tot het volgende.

Terwijl het stormde liep ik vorige week in het bos en werd bepaald bij het geweld, waarmee de bomen door de wind ‘behandeld’ werden. Dat ‘ hoge bomen veel wind vangen’ was duidelijk te zien! De hoge toppen werden heen en weer gezwiept, en de laatste blaadjes dwarrelden over en om mij heen. Veel van de niet groenblijvende bomen stonden er dan ook al kaal en glimmend bij, naakt en koud buigend onder zoveel geweld.

Vandaag is het dan toch gebeurd; enkele dagen liep ik met het dilemma of ik wél of niet voor de injectie tegen de Mexicaanse griep zou gaan. Niet alleen luisterend naar mezelf, maar ook naar ‘raadgevers’, kwam ik tot het besluit de injectie te accepteren. En volgende week nog een tweede. Zo moet voorkomen worden dat het inmiddels wel bekende virus haar schadelijke en kwaadaardige uitwerking zal hebben op m’n lichaam. Dat is ook wat dit Latijnse woord betekent: het vermogen hebbend tot giftige, schadelijke en aanstekende werking. En dat kan dus een virus zijn die onze gezondheid bedreigt, maar het kan er ook een zijn die je computer infiltreert en tot zwijgen brengt! Maar we worden ook belaagd door bacteriën; dat zijn eencellige organismes, die zich overal bevinden waar het nat, droog, koud of heet is, buiten ons lichaam. Maar vooral ook in ons lichaam zijn ze te vinden, en kunnen we er de nodige narigheid van ondervinden. Een hele ‘bekende’ is wel de legionella- en de salmonellabacterie.

Het Latijnse woord, afgeleid van het Byzantijns-Griekse dilèmmatikos, duidt aan dat er een keuze gemaakt moet worden tussen twee [of meer] opties of alternatieven, die beiden even aantrekkelijk dan wel onaantrekkelijk zijn! Het betreft vaak een heel persoonlijke keuze. Als je al enige tijd op aarde doorbrengt zal een dergelijke situatie je niet vreemd voorkomen. Trouwens, ook de jongsten onder ons worden er al mee geconfronteerd, als ze van een schaal met lekkers iets uit mogen kiezen. Hoe moeilijk dat kan zijn!

Enkele zaken waarover ik wat las, en andere die in de media genoemd werden, brachten mij tot dit onderwerp. Trouwens, zou er wel eens een week voorbij gaan waarin géén kwesties inzake recht en onrecht aan de orde komen? Maar ik zal mij beperken tot enkele actuele zaken, als voorbeeld.

Een woord dat staat voor vast, blijvend, voorgoed; dit woord dringt zich vandaag aan mij op, nu het einde van de DSB-bank, welke ongekend vaak in het nieuws was in de voorbije dagen, een feit is geworden.  Het leek er op dat de heer Scheringa met zijn imperium nog een herkansing zou krijgen, maar helaas. Geen soelaas meer, geen herkansing meer, geen compromis! Na enkele verwoede pogingen heeft hij vandaag toch het hoofd moeten buigen, en met hem zijn meelevende personeel en niet te vergeten de vele gedupeerde spaarders en schuldenaars die vaak onder slechte condities geld hebben geleend! De man achter alles, waarvoor niets te dol scheen, en die [te] grote risico’s nam, is uiteindelijk gedwongen om te stoppen, definitief! Een ‘blijspel’ van weleer is geëindigd in een drama, en vandaag is het doek gevallen over de ‘spelers’ en de ‘figuranten’! De curatoren gaan aan de slag om wat overblijft zo eerlijk mogelijk te verdelen, terwijl daarnaast onderzoeken worden gestart naar eventuele ‘medeschuldigen’! Het concern ‘is niet ondergegaan, omdat niemand wilde redden’, zo betoogde minister Bos tijdens de persconferentie. Er waren ‘redders’ genoeg, maar de ‘drenkeling’ bleek reddeloos! En voor de buitenstaander leek alles nog wel zó gezond, al waren er al wel diverse waarschuwingen. En dan wordt er binnen twee weken een ‘dodelijke ziekte’ geconstateerd, met een desastreus einde als gevolg! Een heel ‘menselijk’ beeld, in feite!

Ja, dat kan iedereen, zich vergissen; het kan een abuis zijn, een dwaling, een misslag, een misrekening, een fout. En meestal kom je er na verloop van tijd achter, en dan trek je de conclusie dat het een vergissing was! En het kan iedereen overkomen, en het kan niet anders of het is iedereen al eens overkomen, die volwassen is.

Het onderwerp kwam bij mij tot leven toen ik vorige week vernam dat de president van de VS, Barack Obama, de Nobelprijs voor de Vrede was toegekend. Na nog geen tien maanden praktiserend leider van Amerika, meende het comité, dat jaarlijks deze prijzen toekent, dat hij van de 205 kanshebbers de meest aangewezen persoon was, die er voor in aanmerking kwam, dit jaar. De prijs dient: ‘als beloning voor iemand die zich bijzonder heeft ingezet om de ‘vrede’ dichterbij te brengen’! Met verbazing vernam ik dan ook het bericht over deze winnaar, en met mij nog heel veel anderen! Hij werd uitgekozen, niet om wat hij al gedaan heeft, maar om wat hij van plan is te gaan doen!

Franciscus van Assisi heeft nooit kunnen bevroeden dat het vanaf zijn sterfdag, 4 Oktober 1226, niet meer zou ophouden: Dierendag! Wereldwijd staat het op de agenda, deze dag van extra aandacht voor de dieren. Hij was iemand die zorg had om zwervers en armen, maar ook planten en dieren hadden zijn liefdevolle aandacht. De legende vertelt zelfs dat hij kon praten met de dieren! Maar als hij nu zou zien wat wij er in onze westerse wereld van gemaakt hebben, dan zou hij alleen maar heel verdrietig worden over zóveel aandacht en verspilling voor en aan dieren! Ik hoop niet dat u nu direct vergramd reageert, als eigenaar van een hond of kat, of ander dier, maar dat je verder leest, om er achter te komen wat ik bedoel.

Gisteren was het weer zover; wellicht heb je ook je [huis]dier extra vertroeteld, vanwege deze bijzondere dag. Een échte feestdag voor tal van dieren, in Nederland en Europa, die het ook op de ‘gewone’ dagen al bijzonder getroffen hebben! Elke dag is het al feest met voeding ‘dat moet voldoen aan de wettelijke maatstaven voor humane voeding; het moet geschikt zijn voor menselijke consumptie’, volgens het Centrum voor Diervoeding.

Terry Herbert had er geen idee van; al 18 jaar liep hij als amateurarcheoloog met zijn metaaldetector rond, in de hoop iets van waarde te vinden. Vele kilometers legde hij al af, over de landerijen van het graafschap Staffordshire in Engeland. En vorige week, warempel, op het weiland van zijn vriend gebeurde het! De detector gaf aan dat er ‘iets’ van metaal onder de zoden lag, en Terry sloeg aan het graven, met hoop in z’n hart, zoals altijd. En toen groef hij zich letterlijk rijk; 7½  kilo aan gouden en zilveren voorwerpen ontfutselde hij daar de aarde, daterend uit de 6^e eeuw na Christus, voorheen waarschijnlijk eigendom van de Angelsaksen. Hij mag het niet houden, maar een vindersloon van plusminus een miljoen euro zal hem toch wel weer moed geven voor de volgende 18 jaar, denk ik.

Kunt u nog iets positiefs bedenken, na Prinsjesdag, de regeringsplannen en twee moties van wantrouwen tegen dat beleid? De Miljoenennota kondigde aan dat de economische krimp in 2010 waarschijnlijk voorbij zal zijn, dat was nog positief, maar voor het overige was het alleen maar slecht nieuws dat te horen was, uit de mond van minister Bos. Kon hij vorig jaar nog afsluiten met een ongekend overschot, nu moest hij een begroting presenteren met een ongekend tekort! En met prognoses over sterk stijgende staatsschuld, werkeloosheid en faillissementen, en een dalende koopkracht, werd het wel een sombere prediking, ondanks de heerlijke zonnige zomerdagen, elke dag weer!

string(152) "Smarty error: [in evaluated template line 2]: syntax error: unrecognized tag: 77EFE89B-FE7A-4FEA-A3E4-CBA7F46F19CA (Smarty_Compiler.class.php, line 446)" string(117) "Smarty error: [in evaluated template line 2]: syntax error: unrecognized tag '' (Smarty_Compiler.class.php, line 590)"

Er zijn dingen die, zolang je er niet over nadenkt, heel gewoon lijken. Het gebeurt, je accepteert het als normaal, maar als je het besef van wát er eigenlijk gebeurt, tot je door laat dringen, dan snap je er geen lor van. Tenminste, zo is het met mij gesteld. Dingen die je ziet gebeuren, die je gemaakt ziet worden, waar materiaal bij gebruikt wordt, dat is allemaal wel te bevatten. Maar het onzichtbare, en daar is tegenwoordig héél veel van, dat gaat mijn pet heel ver te boven! De berichtenstroom die de ether vult, en vervuilt, heeft zo’n vlucht genomen, dat ik, met mijn beperktheid, wel eens denk dat het op een dag totaal zal blokkeren, en in de soep zal draaien! Weet ik veel.

In de voorbije dagen werd er weer gedacht en herdacht; en dat tegen de tragische achtergrond van een koninginnedag waarop de vlaggen halfstok gingen! Een scenario dat je je met de grootst mogelijke fantasie nog niet zou kunnen bedenken. En toch, het gebeurde.

Bijna 70 jaar geleden begon de 2^e wereldoorlog, en de eerste week van de maand Mei werden we weer uitgebreid bedacht met verhalen en beelden uit dat droevige verleden. Elk jaar weer roept zo’n week van herdenken toch een bepaalde sfeer op. Het lijden, de machteloosheid, de saamhorigheid, de verbondenheid met elkaar. Documentaires, films, getuigenissen van onderduikers en verzetsmensen, het bepaalt je weer bij hoe erg het was. Zelf zag ik de film ‘Schindler’s List’, waarin nog weer eens duidelijk wordt hoe de Joden door de Duitsers behandeld werden. Kinderen, gehandicapten, oude mensen en normale mensen, ze moesten allemaal dood, uiteindelijk. Dank zij de list van Schindler werden er 1100 mensen gered van de gaskamers, maar 6.000.000 Israëli’s, mensen als wij, werden als dieren afgemaakt! De oorlog als zodanig kostte een veelvoud aan mensenlevens, en het is goed om daarbij stil te staan, en om de jeugd er bij te betrekken. ‘Want het mag nooit meer gebeuren,’ zeggen we dan!

Laat je dit keer niet afschrikken door het ‘vreemde’ woord; ik zal verder helder en duidelijk zijn over dit bijzondere onderwerp!

Bijzonder, ja, wat vinden wij eigenlijk nog bijzonder? Naast onze persoonlijke bijzondere dagen, verbandhoudend met geboorte, huwelijk, succes, overlijden en andere gedenkdagen, kennen we tegenwoordig gemiddeld wel elke week een bijzondere dag. De eerstkomende is nu ‘onze’ Koninginnedag, gevolgd door Dag van de Arbeid op 1 Mei, de Dag van de Vrijheid op 5 Mei, Dag van Europa op 9 Mei en Moederdag op 10 Mei! Achter ons ligt al de Dag van de Geluidshinder, de Week van de Ondernemer, de Dag van de Doktersassistente, de Antiracismedag, de Secretaressedag en de Dag van de Zorg. En er volgen nog: de Burendag, de Werelddierendag, Dag van de Tolerantie, Dag van de leraar, de Dag van de witte Stok, enzovoort. En gisteren was het de dag van AZ, de voetbalclub die na 28 jaar weer eens landskampioen werd! Zaterdag had men al een enorm feest gepland, maar de tegenstander liet zich niet intimideren en bracht ze een gevoelige slag toe, waardoor de blijdschap in droefenis omsloeg! Echter, een van de concurrenten werd uitgeschakeld, waardoor tóch de eindzege veilig werd gesteld!

Niet zo’n gezellig onderwerp voor deze zonnige lentedagen, maar het leek mij toch goed om er over te schrijven. Het is een item dat alleen maar toeneemt in actualiteit, en zeker in deze tijd van recessie. Op het Internet zijn er tienduizenden berichten te lezen over schuldhulp, schuldhulpverlening, schuldsanering en gelijksoortige benamingen, die allen met schuld te maken hebben! Het aantal mensen dat er gebruik van maakt neemt elke dag toe, waardoor de instanties die hulp verlenen of er bij betrokken zijn, bedolven raken onder het werk.

Ja, het zou best kunnen dat je schuldig bent bevonden, en dat je nu gezocht wordt! Vorige week werd bekend dat er 50.000 mensen gezocht worden, waarmee er nog een appeltje te schillen valt, door het Ministerie van Justitie; vijftigduizend delinquenten, bedrijvers van een strafbaar feit! Bewezen dus, dat ze ‘kwaad’ gedaan hebben. Maar ze wonen dus niet [meer] op het adres dat ze eens opgegeven hebben, of ze zijn eens ‘bij verstek’ veroordeeld, zonder dat ze daar dus bij aanwezig waren. Nu wordt het team dat zulke mensen zoekt, verdubbeld, want minister Hirsch Ballin wil in ieder geval de schuldigen die minstens nog 300 dagen moeten ‘zitten’, zo gauw mogelijk oppakken. Voor al deze veroordeelden, een voetbalstadion vol, reserveert hij voor de komende drie jaar 500 extra cellen. Van de grootste boosdoeners worden er binnenkort foto’s op het internet geplaatst, zodat het volk van Nederland ook mee kan zoeken! Ja, het zou zomaar je buurvrouw of je schoonvader kunnen zijn! Maar, onder die duizenden zijn er ook velen die hun bekeuring niet betaalden, en waarvan het geldbedrag nu is omgezet in één of meer dagen cel. Toen wij enkele jaren ex-verslaafden huisvestten maakte ik het ook onregelmatig mee, dat de politie kwam om iemand op te halen waarvan nog een bekeuring openstond; ter plekke kon men dan alsnog betalen, of meegaan en de celstraf ondergaan. Meestal koos men voor de cel, waarmee dan een aardig ‘daggeld’ werd verdiend!

In deze tijd een iets ironische titel, besef ik me nu, met een dubbele inhoud. Ik meende te gaan schrijven over ‘van tel zijn’, maar dit onderwerp past op dit moment beter, en het heeft er toch ook mee te maken. Het woord als zodanig komt uit de bokswereld; als de tegenstander tegen de mat gaat, dan begint de arbiter tot tien te tellen, hardop. Als de gevloerde bokser ondanks alles toch blijft liggen, dan is hij uitgeteld en heeft hij de partij verloren.

Maar het kan ook zijn dat je ’s avonds moe op de bank neerploft, met een gevoel van uitgeteld zijn, doodmoe, uitgeput of afgepeigerd!

Maar nu dacht ik meer aan de mensen die leiding gaven aan grote bankconcerns en andere grote financiële instellingen, en die hun werk als zo belangrijk inschatten, dat zij zich naast een geweldig salaris nog eens een exorbitante bonus toekenden. En dat, terwijl zij een roekeloos beleid voerden, waarbij enorme risico’s werden gelopen! Deze mensen zijn nu merendeels uitgeteld; kort geleden kon men op tv een aantal Engelse kopstukken uit de bankwereld zien, die hun excuus maakten voor hun roekeloos gedrag, en in hun schaamte voor hun clientèle en landgenoten, wel weg wilden kruipen! Uitgeteld, niet meer van tel!

Een woord dat nog nooit zoveel is gebruikt als in deze hectische tijden, waarin alles van enige financiële of economische waarde wel lijkt te verdampen! Blijft er nog wel iets over van de inhoud van de door ons zo nijverig opgebouwde ‘voorraadschuren’, die, naar wij dachten, uitpuilden van welvaart en voorspoed? Of verdampt het tot de bodem?

Begrijp me goed, ik ga niet met de media mee, die zich schijnt te verlustigen in haar zoektocht naar nóg meer negatieve berichten, om het dan met een voldaan gevoel te spuien over land en volk. Nee, maar ik wil wel graag vanuit iets negatiefs naar positieve dingen op zoek gaan, om, in een tijd als deze, ook te melden dat er hoop is, en uitzicht en verwachting, en niet alles kommer en kwel!

Een wonderlijke titel, inderdaad. Het woord kwam s’nachts in m’n gedachten, en toen ik er over na lag te denken, kwamen er zoveel raakpunten tussen dit woord én deze tijd boven, dat ik ze eerst maar heb opgeschreven, voor ik weer ging slapen.

Als het een aantal nachten heeft gevroren en je wilt het ijs op de sloot gaan proberen, dan kan het zijn dat, als je er opstapt, er naar alle kanten scheuren in trekken, onder het maken van zo’n typisch hol geluid. Je zakt er nog niet direct doorheen, maar het waarschuwt wel dat je nog niet verder moet gaan!

Een Frans woord weliswaar, maar zo ingeburgerd bij ons, dat bijna iedereen wel weet dat het een hulpmiddel is, dat vaak aangewend wordt, om uit een impasse te geraken. Het woordenboek omschrijft het als ‘een schikking tussen partijen, waarbij ieder iets toegeeft.’ ‘Het is geven en nemen’, zegt men vaak, en dat is, denk ik, ook het principe van een compromis. Het is een middenweg vinden om iets op te lossen, zodat hét toch door kan gaan!

Als je je dat realiseert, dan kun je ook horen en lezen dat dát op alle terreinen van het leven heel vaak gebeurt, iets toegeven om toch iets te bereiken! Water bij de wijn doen, soms.

Het komt in de ‘beste’ huwelijken voor, tussen werkgevers en werknemers, tussen EU lidstaten, bij de Verenigde Naties, bij de G7, en waar niet al! In feite zijn mensen, partijen, het maar zelden met elkaar eens, omdat ze vaak tegenstrijdige belangen dienen, en het eigen belang bovenaan staat, en de meeste zorg verdient! Met die gedachte, én met de compromissen in de binnenzak, gaat men rond de tafel zitten, op zoek naar wat er maximaal uit te slepen valt!

Het is heel goed te begrijpen dat mensen in deze tijd niet meer weten welke kant ze op moeten. Er gebeurt zóveel, en het gaat allemaal zó snel! Je bent nog maar net bekomen van een voorval of uitspraak of gebeurtenis, je denkt er nog over na, en dan is daar het vólgende al weer! Even schets ik iets van wat ik bedoel.

Je bent rooms katholiek en je hebt het goed voor met de paus; je denkt dat hij onfeilbaar is, omdat de kerk dat zegt, en dan doet hij iets waar bijna de hele wereld ‘ach en wee’ over roept!

Hij laat notabene een geflipte bisschop met zijn club weer toe tot de parochianen, terwijl die man nog steeds beweert, én waarvoor hij uit de kerk was gezet, dat de Holocaust een verzinsel is, en dat de gaskamers, waarin de Joden werden vergast in Auschwitz, niet hebben bestaan! Ik kan me voorstellen dat je dan denkt: nou, hoofd van de kerk, helemaal onfeilbaar ben je toch ook weer niet.

Dat is me nogal een onderwerp, zeg. Het overweldigde mij, toen ik op het Internet keek, betreffende dit onderwerp. 123.000 pagina’s die handelen over voedingswaarde, en alles wat daarmee te maken heeft! Of dat ook even van belang geacht wordt, en actueel is, in onze tijd, 123.000 pagina’s, en dan nog niet geschreven over alle navenante sites!

Met deze waarde wordt de samenstelling van een voedingsmiddel bedoeld. En zo kun je op deze site kijken wat de voedingswaarde is van een bepaald voedsel dat je wilt gaan eten.

Een krantenkop, vorige week in een dagblad, bracht mij op dit onderwerp. ‘Ome Gerrit heeft ons allemaal de weg gewezen’, stond er te lezen, ‘iets waarvoor wij hem heel dankbaar zijn.’
Een reactie van het personeel van het van der Valk concern, naar aanleiding van het sterven van één van de grondleggers. Deze, en andere lofprijzingen duiden aan dat hij een gewaardeerde werkgever en bestuurder was. De hotelketen met de Toekan kan zijn portret nu op gaan hangen in de vestibules of gangen van de tachtig vestigingen, ter gedachtenis aan deze grondlegger en wegwijzer! Zijn aardse leven is voorbij, maar kende hij zélf de Weg wel, naar het leven hierna?

Talrijk zijn de wegwijzers in ons land; fysiek onmisbaar op ons drukbevolkte vakje grond, en in een overvolle randstad.

In Amerika is er vandaag een nationale feestdag; dit ter herinnering aan Martin Luther King, de man die er van droomde dat er een tijd zou komen, waarin het niet meer zou uitmaken met welke huidskleur je werd geboren. Daar vocht hij voor, geweldloos, vanaf zijn jeugd, totdat hij, na vele bedreigingen en verschillende aanslagen, vermoord wordt, slechts 39 jaar oud. Vorige week zou hij 80 jaar geworden zijn.

Morgen, 40 jaar later, wordt er iemand met eenzelfde huidskleur ingezegend als president van datzelfde land, Amerika! Barak Obama begint daarmee aan een enorm zware klus en een niet benijdenswaardige baan. De verwachtingen zijn hoog gespannen, te hoog, mijns inziens! Vooral de zwarte, vaak arme, bevolking denkt dat deze ‘kleurling’ voor hen een paradijs op aarde zal doen ontstaan! De Obamiagekte heeft een hoogte bereikt, die voor onze begrippen ‘eng’ aandoet, onwerkelijk. Obama  heeft de aureool al bereikt van een messias, die verlossing komt brengen, terwijl hij nog niets gedaan heeft! De kreet ‘change, we can’, zal nu in daadkracht moeten worden omgezet, maar de illusie ‘wij gaan iets nieuws beginnen’, zal weldra tot grote teleurstelling leiden! De nieuwe leider zelf, probeert de hoog oplopende verwachtingen in te tomen, in zijn toespraken, omdat hij wel inziet dat het slechte tij zomaar niet gekeerd is! En dat er op de ‘liefde’ voor zijn huidskleur nog heel wat af te dingen valt, blijkt wel uit de extreem strenge bewaking, rondom hem, en het hele gebeuren. En evenzo zijn auto, die morgen voorrijdt; gepantserd als een tank, super speciale banden, en aan boord,

naast alle technische snufjes, bloed, zuurstof en wapens! Lang leve de president!

Voor de meesten van ons heeft het leven vandaag weer zijn normale gang voortgezet; op deze koude maandag moest het werk weer opgepakt, het onderwijs weer voortgezet, de colleges weer gevolgd worden. Misschien wel met een gevoel van heimwee, van melancholie en een hoog percentage aan tegenzin! Maar velen ook met verwachting en verlangen, met een uitzien naar dát, wat het jaar tweeduizendnegen gaat brengen!

De overgang van een oud naar een nieuw jaar heeft toch altijd iets speciaals; ook al verandert er meestal niet veel, het stemt toch tot een vorm van nadenken, van overwegen, van omzien en gedenken, ook al heeft dat voor de één soms een heel andere inhoud dan voor de ander.