MARCO WINDT ZICH OP

Als je Marco van Manen echt kwaad wil maken moet je een jas van vermoorde dieren aantrekken of de straat als afvalbak gebruiken. Om maar een paar voorbeelden te noemen.
Het was weer eens zover.
"Rotgriet", schreeuwde hij woedend.
Het liefst was hij voor de opzichtige mountainbike gesprongen om het meisje tot stilstand te dwingen en haar een paar dingen te vertellen. Maar ja, iemand die lege colablikjes neerkwakt luistert toch niet. Bovendien was ze nogal uit de kluiten gewassen.
Marco was nijdig en goed ook. Net zo nijdig als een paar weken geleden toen een mevrouw met een dure, dikke bontmantel de kerk inwandelde.
Hoe durfde ze? Dat mens van de kerk.
En ze was ook nog vlak voor hen gaan zitten...
Marco was half opgestaan om wat te zeggen. Maar z'n moeder had hem aan z'n arm naar beneden getrokken. "Zitten jij" had ze gesist.
Ze wist wat er kon gebeuren.Ze vond het wel leuk dat felle van Marco, maar ze schaamde zich ook wel eens voor hem.
Op het schoolplein viel Marco op door zijn boze manier van lopen en zijn rode hoofd.
"Ruzie met je zussie gehad?", vroeg Erik dreinerig.
"Helemaal niet. Ik werd net ingehaald door een meid die vlak voor m'n voeten een leeg colablikje dumpte. Ik viel er bijna over. Ik word toch zo kwaad op al die mensen die alles zomaar van zich afgooien. 
Iedereen zegt: "Wat een leuke buurt hier, zoveel groen, en de kinderen kunnen er zo lekker spelen. Maar overal zie je hondendrollen, stukken papier, plastic verpakkingen, blikjes en kroonkurken. Overal troep. Daar word ik niet goed van. En iedereen maar klagen over "zwerfvuil" maar er verandert niks".
"Gisteren Erik", hij prikte z'n vriend in de buik, "kwam ik voorbij de supermarkt. Een poosje geleden heeft de gemeente daar twee extra containers neergezet. Een voor glas en een voor papier. Dacht jij dat 't geholpen heeft? Naast die nieuwe staan weer dozen en flessen en spullen die er helemaal niet horen. Pas stond er een kinderwagen. Nou vraag ik je. Een hoop mensen zijn nog te lui om te kijken waar de opening van de container zit.
Nog zoiets stoms. Op de gevels in het winkelcentrum zijn ze weer bezig geweest, een paar weken geleden, die gasten met die spuibussen. Dagenlang waren ze daarna van de gemeente aan het schoonmaken. En nou staan er weer van die stomme dingen op. En waar ik me ook zo kwaad over maak, is dat glas op de fietspaden. Ik ben thuis de bandenplakker. Klaar ben je. Ik bedoel: je bent nooit klaar. Een paar keer per week sta ik te plakken. Dat glas is ook nog gevaarlijk voor de dieren".
De bel ging al lang en Marco mopperde nog steeds.
Een stel anderen had meegeluisterd en liep gelijk met hen naar binnen.
Als Marco bezig was moest je in de buurt blijven. Die kon zo verontwaardigd schelden. Maar gelijk had hij!

  (Kees van Baardewijk)

 
ER WORDT EEN CLUB OPGERICHT

Woensdagmiddag. Ze waren met een man of vijf wezen vissen in de vijver van het Matenpark. Maar niemand had echt iets gevangen. Water genoeg en vissen ook. Tenminste, er zaten vissers die regelmatig wat naar boven haalden.
Waarschijnlijk waren de heren wat onrustig geweest. Met schreeuwen en joelen, achter elkaar tuigje ingooien en er weer uithalen, sla je natuurlijk geen vissen aan de haak.
Nu stonden ze wat te hangen op het schoolplein. Een goed plan voor de rest van de middag bleek niemand te hebben. 't Was weer een hoop herrie.
Maar toch lukte het Erik er boven uit te komen. "Dames, ik heb een idee", brulde hij. Erik zei vaak "dames". Dat scheen hij het toppunt van leukigheid te vinden.
"Wat krijgen we nou?", vroeg Daan verwonderd. "Erik, een idee?".
Gijs vond dat je het nooit kon weten. Hij verwachtte er trouwens ook niet veel van, maar wie weet had ie toevallig een goede inval.
"Marco liep gister toch zo te mopperen over glas op de fietspaden en troep op straat en bij de containers...Nou, m'n vader zegt altijd: 'Niet zeuren, maar doen'.
Ik stel voor dat we met z'n allen die troep gaan aanpakken".
"Wat wil jij dan?", vroeg Daan, "een hond arresteren die wat op de weg achterlaat? Of op de loer gaan liggen bij de containers? "Mevrouw, wilt u dat glas wel 'es gauw in de bak gooien in plaats van ernaast? Of moet ik boos worden?".
"Nee, oen, zo natuurlijk niet. Hoe het allemaal precies moet, weet ik zo ook niet. Maar we kunnen er toch over praten".
Marco had nog niets gezegd. Maar z'n hersens werkten op volle toeren en z'n ogen glommen. 
"Ik vind het hét idee van het jaar. Erik z'n pa heeft gelijk. 
Als we nu eens met elkaar een club oprichten met het doel een schone buurt te krijgen. We bedenken allerlei plannen, we zoeken mensen die ons helpen, we maken een clublied en...."

"Een clublied, doei hoor. En dan zeker achter elkaar op straat lopen en zingen. Ik ga me daar voor gek lopen...".
"Daan, niet zo chagrijnig. We kunnen toch plannen bedenken en erover praten".
Wim, die even niets gezegd had, merkte op: "Ik vind dat we een naam moeten hebben en iets waarmee we duidelijk maken wat we bedoelen. Ik heb al wat bedacht. Moet je horen: "Wie zelf niet opruimt, wordt opgeruimd, in de gevangenis in een cel, dan leert ie het wel". Of: "Hou je buurt rein, je bent toch geen zwijn"."Niet gek, je lijkt wel een sneldichter", vond Marco.
Toen stelde Erik voor "Milieuwacht, groep acht". 
Iedereen viel stil. Dat was em!! Midden in de roos. Dat wilden ze toch: waken voor het milieu.
Ze wilden niet, dat de buurt nog erger vervuilde.
En dus werd ’t MILIEUWACHT – GROEP ACHT".

  (Kees van Baardewijk)

MILIEUWACHT GROEP ACHT
Het milieu

Donderdagmorgen.
Na het gebed vertelde meneer van Dordrecht van groep acht opnieuw over de schepping. Een paar weken geleden was hij begonnen met de scheppingsdagen uit het boek Genesis. Nu de ,,zesde dag". De eerste mensen kwamen eigenlijk in een lekker opgemaakt bed. Zoals een vader en een moeder zorgen voor een kamertje en een bedje voor de baby, zo maakte de HERE God de wereld klaar voor de eerste mensen.

Er was lucht en licht en water, groente en fruit in overvloed. Er waren bomen, struiken en dieren: alles wat nodig was om te leven, te groeien en om van te genieten.
De eerste mensen zagen dat de dieren kleintjes kregen. God beloofde Adam en Eva dat ze ook nakomelingen zouden krijgen: nieuwe, kleine mensjes die op hen zouden lijken en ook op de HERE God zelf.
,,En jullie en al die andere mensen die nog komen," zei God, ,,moeten zorgen voor wat leeft en groeit. Alles en iedereen moet gelukkig kunnen leven. Jullie mensen zijn de beschermers van wat Ik maak." 
,,Hoe noemen ze dat tegenwoordig", vroeg meneer van Dordrecht, ,,de wereld waarin je leeft? Het begint met een m". 
Marco zat een beetje onderuitgezakt. Ineens schoot hij recht overeind. ,,Het milieu", riep hij enthousiast.
Hij had het gevoel of iemand hem in een zenuw geprikt had. Daar hadden ze het zo druk over gehad en nu begon meneer van Dordrecht er nota bene over. Als je zoiets in een boek las, zou je zeggen: ,,ja, dag hoor".
Meneer van Dordrecht praatte verder en vroeg de klas: ,,Wat vinden jullie, zorgen mensen echt goed voor het milieu?" Dat werd het begin van een wilde discussie.
Sommigen vonden van wel als je dacht aan het Wereld Natuurfonds en aan de Dierenbescherming en aan Green Peace, maar anderen waren niet zo blij.

Marco, natuurlijk Marco, knalde los over uitstervende dieren, dieren die in het verkeer omkwamen, troep op straat en nog veel meer. 
,,God zegt nu ook tegen ons dat we de wereld moeten beschermen en verzorgen. Waarom zegt Hij dat?" vroeg de leraar.
,,Nou, als we de natuur verpesten en bijvoorbeeld alles uit de grond halen is er niks meer voor onze kinderen", vond Maarten.

Heidi en Dominique keken spottend achterom. ,,Die arme kinderen van Maarten", zei Heidi grinnikend achter haar hand. Maarten was het kleinste en kinderlijkste jongetje van de klas. Een poosje geleden had hij een vraag helemaal niet gehoord. Zo was hij met z'n gedachten bij het politieautootje dat hij over z'n bank liet rijden.
,,Tatu, tatu", had hij gemompeld.
,,Meiden, hou op", zei meneer van Dordrecht: ,,Maarten heeft gelijk.
Maar nog belangrijker is - en dat vergeet bijna iedereen - dat de natuur, de schepping van de HERE God is. De schepping vernielen is iets van God kapotmaken. Dat is heel erg!"
Daar hadden de meesten nog nooit aan gedacht. Maar 't was wel zo.

(Kees van Baardewijk)

MILIEUWACHT GROEP ACHT
WORDT OPGERICHT.

"Fantastisch", zei meneer van Dordrecht toen hij werd ingelicht over de plannen om een club op te richten. "Als jullie willen mag je na het laatste lesuur wel in dit lokaal vergaderen", beloofde hij gul.
"Maar 't is alleen voor wie echt belangstelling heeft," had Marco een beetje bars gezegd.
Alle zesentwintig leerlingen waren gebleven. Dat beloofde wat.
Marco was op de stoel van de leraar gaan zitten en niemand vond dat raar. Ze gingen er vast allemaal van uit dat Marco voorzitter of zoiets zou worden.
"Yes", klonk het uit zesentwintig monden, toen hij vroeg of iedereen lid wilde worden.
"Nou, dan is hierbij onze club opgericht en nu moet er een bestuur komen. Ik stel voor dat we eerst gaan stemmen. We hebben een voorzitter nodig, een secretaris, een penningmeester en twee gewone leden. Vinden jullie dat goed?" 
Je kon merken dat Marco met z'n vader gesmoesd had. Die was een echte vergaderingman.
"Gijs, als jij nou briefjes uitdeelt, dan kan iedereen vijf namen invullen." 
Even later zat iedereen gewichtig voor zich uit of naar buiten te staren.
"Mag je ook een meisje opgeven?, vroeg Niels. Hij meende het echt. Maar Stefanie spuugde direct vuur.Of er soms wat mis was met meisjes. Of ze misschien minder waren dan jongens. Haar eigen moeder was lid van het schoolbestuur en ze deden bijna altijd wat zij voorstelde. Zo!" 
"Net als bij Stefanie thuis", grinnikte Davy.
Gelukkig had Stefanie niets gehoord, want anders...
Na veel gepieker was iedereen klaar. De stemmen konden geteld worden. Marco, Evianne, Jeroen, Els en Gijs hadden de meeste stemmen en waren dus gekozen.

Marco werd voorzitter, Evianne secretaris, Jeroen penningmeester en de twee overgeblevenen werden gewone bestuursleden.
"Dan moeten we maar 's opschrijven wat ons doel is. Evianne, wil jij verder alles noteren?" 
Niels had al wat op papier gezet. ,"De leden van de club "Milieuwacht, groep acht", zijn leerlingen van groep acht van de "Mandelaschool". Zij hebben hun buik vol van vieze straten, glas op de fietspaden, graffiti en hondendrollen en nog veel meer. Met elkaar willen zij daar wat aan doen".
Applaus. Niels had precies gezegd wat de bedoeling was.
"Als iedereen," zei hij nog, "thuis eens nadenkt of het beter kan en z'n ideeën opschrijft, maken we een lijst van dingen die we gaan doen." 
Ze waren het misschien nog nooit zo met elkaar eens geweest in groep acht.
Zonder gemep en scheldwoorden gingen ze naar huis.

  (Kees van Baardewijk)

MILIEUWACHT GROEP ACHT
UIT EEN ROMMELTJE VAN VOORSTELLEN 
KOMT EEN MOOI PLAN TEVOORSCHIJN.

Een dag later.
Het is tijd om afspraken te maken: wie gaat wat doen?

"Als jullie je zo netjes blijven gedragen, mag je vaker in het lokaal vergaderen", had meneer van Dordrecht gezegd. Hij was altijd nog wel een poosje bezig, dus extra tijd kostte het hem niet.
Ze waren er allemaal de volgende vergadering en iedereen had wat opgeschreven, behalve Erik. De hond had zijn papier te pakken gekregen en... Erik had nog net op tijd tegen z'n been gezegd dat het niet mocht schoppen. Een milieuwacht schopt geen dieren! 
't Werd een rommelig gedoe. Sommigen hadden de gekste ideeën of wilden dingen waarvoor ze niet bij elkaar gekomen waren.
Resa bijvoorbeeld ging reclame staan maken voor TAM-TAM, het jeugdblad van het Wereld Natuurfonds en liet foto's zien van tijgers.
"Laat de tijger niet schieten", las hij en meteen richtte hij een speelgoedgeweertje op de klas. Maarten dook gillend onder z'n tafeltje.
"Resa, niet meer schieten want zo schieten we geen cent op", vermaande Marco.
Heide wilde de eigenaar van een hond die de straat bevuilde met z'n neus door de viezigheid halen. 
"Dan mag je je vader of je grote broer wel meenemen", riep iemand. Een ander wilde de namen van de vervuilers bekend maken en ook het woord "schandpalen" werd geroepen.
De vergadering was om half vier begonnen en het leek niets te worden. Toch stonden er vlak voor half zes een paar goede dingen op papier.
Wat hadden ze afgesproken?
Er moesten posters komen met daarop "Maak in onze buurt geen troep, door zwerfvuil en hondenpoep". "Glas hoort thuis in de glasbak, niet op het fietspad" en "Als je zo graag op de muur kleddert, doe je het maar thuis." 
Verder was het een goed idee overal op zoek te gaan naar iemand die mét z'n buren de eigen straat wilde schoonhouden. "Milieuwacht groep acht" zou zelf regelmatig in het Matenpark opruiming moeten houden.

                         

Daar waren natuurlijk bezems en zo voor nodig. En wie moest dát betalen? Donateurs.
Voor twee-en-een-halve euro per jaar kon je donateur worden. En de milieuwachten zelf konden ook wel wat bijdragen. Tenslotte kreeg iedereen zakgeld.
En als iemand zou zeggen: "De buurt schoonhouden.... dat moet de gemeente maar doen", dan zou Marco wel 'es met zo'n figuur een babbeltje gaan maken. De gemeente kon toch niet alles alleen...

  (Kees van Baardewijk)

MILIEUWACHT GROEP ACHT
DE TAKEN WORDEN VERDEELD

Marco schoot Evianne aan.
"Ik heb al even een lijstje gemaakt. Een taakverdeling," zei ze kort. Marco keek haar bewonderend aan.
Ze namen het lijstje door. Evianne knikte goedkeurend. Dominique, die het mooiste kon tekenen van de groep, zou heel goed posters kunnen maken. Zelf zou Marco met Gijs naar het politiebureau stappen om te vragen hoe het eigenlijk zat met posters verspreiden. 'Wildplakken' mocht zomaar niet, had hij gehoord. " 'Wildplassen' ook niet," zei Daan, die er bij was komen staan, grinnikend.
Donateurs werven was een taak voor iedereen. Je kon je ouders proberen te strikken en je opa's en oma's en ook andere familieleden en kennissen.
"En in winkels vragen," stelde iemand voor. Ook een prima idee. "Willem, Dany, Heidi en Niels maken een lijst van winkels en verdelen de adressen. Anders worden er winkels overgeslagen en andere krijgen misschien drie, vier keer een bezoek en worden horendol" 
Jeroen opperde om iedereen die contributie gaf een kwitantie aan te bieden. Hij had de tekst al bedacht:

"Ik draag twee-en-een-halve euro bij voor het werk van 'Milieuwacht groep acht' van de Mandela-school, want ik vind het heel belangrijk om in een schone buurt te wonen. Dit is voor 2002 en volgend jaar wil ik weer bijdragen." 
Onderaan stonden zijn naam en adres.

En de anderen? Resa zou met nog acht leerlingen het Matenpark onder z'n hoede nemen. Hij was direct enthousiast. "Je hoeft voorlopig alleen maar een grote plastic zak mee te nemen en trek vooral een paar oude handschoenen aan. Wat je allemaal niet tegenkomt...." 
Het terrein voor Els en nog zeven anderen waren de speelveldjes. Dany en nog vijf milieuwachten moesten posters verdelen en winkeliers om een bijdrage vragen. Erik en nog een paar anderen konden mooi 'eigen straatschoonmakers' gaan zoeken. Het inkopen doen van bezems, handschoenen en andere spullen werd de taak van Stefanie en Carola.
Iedereen was gelukkig tevreden met z'n taak.

  (Kees van Baardewijk)

MILIEUWACHT GROEP ACHT
Handen worden uit mouwen gestoken.

"Hé, bruggup, ben je aan het bijklussen of heb je strafwerk opgelopen?" 
Aan de rand van het park hingen een paar grote lummels van de scholengemeenschap rond. Resa liep naar ze toe. "Toevallig zit ik nog op de basisschool en toevallig verdien ik hier niks mee. Wat wij doen", hij wees naar de anderen, "is de troep opruimen die jullie gemaakt hebben. Kijk maar es."
Hij liet ze de inhoud van de vuilniszak zien. " Blikjes, wikkels van mars en andere repen, flesjes, melkverpakkingen, allemaal door jullie op de grond gekwakt." 
"Hé, wacht es even, dat is niet allemaal van ons. Er komen hier meer mensen dan wij. 's Avonds is het hier vaak hartstikke druk." 
"Kan wel wezen, maar er is vast een heleboel van jullie bij. Wij zijn van 'Milieuwacht, groep acht' en wat wij willen, is dat het een keer afgelopen is met die zooi overal. Kunnen jullie niet met ons meewerken? In de klas vertellen wat wij aan het doen zijn en iedereen vragen z'n afval in de bakken te doen?"
Al maakten de jongens nog een paar gekke opmerkingen, toch leken ze wel bewondering te hebben voor Resa en de anderen.
Na zo 'n drie kwartier verzamelde ' Milieuwacht, groep acht' zich op het afgesproken punt. Met een stijve rug van het bukken maar ook met plastic zakken vol troep. "Waar laten we dat allemaal?" vroeg Marianne zich hardop af.
"Kom maar mee," wenkte Resa, "bij de flats in de buurt van de Coöp. staat een grote afvalcontainer. Daar kan het wel bij." 
Ze gingen uit elkaar. Met een heel voldaan gevoel.
Op de tijd dat de groep van Resa aan het ruimen begon, meldden Marco en Gijs zich bij het politiebureau.
"Jullie hebben zeker wat aan te geven," nam de agent bij de receptie aan.
"Ja ,meneer, een heleboel mensen die onze buurt bevuilen. We weten alleen niet wie het zijn." 
Gijs grinnikte. Die Marco kon het leuk zeggen.

De politieman wist niet precies wat hij ervan moest denken.
"Het is me nog niet helemaal duidelijk. Vertel..." 
De jongens deden haarfijn uit de doeken waar ze mee bezig waren en wat de bedoeling was. Halverwege werden ze onderbroken door de agent die er een collega bijriep. "Moet je horen, Leo, jij loopt toch zo vaak te mopperen op de jeugd van tegenwoordig... D'r zijn ook nog anderen dan raddraaiers en vernielers. Deze mannen horen bij een ploeg die voor een schone buurt gaat zorgen." 
"Dan sta ik aan hun kant, reken maar van yes." 
"Wat we weten willen", vroeg Marco, "of we gewoon overal van die posters mogen plakken." 
"Ik denk dat je daarvoor bij de gemeente moet zijn, jongens. Wij gaan niet over dat soort dingen. Maar als ik je een raad mag geven.... plak niet overal. Ook niet waar het wel mag. Op alle muren en palen van die aanplakbiljetten...dat is ook een troep hoor. Als ik jullie was zou ik in alle winkels vragen en gelijk proberen die twee-en-een-halve euro te beuren als contributie. Dan sla je twee vliegen in één klap."
Gijs en Marco keken elkaar aan. "Dat is misschien de beste aanpak", vond Gijs. Hij vulde zichzelf aan: "Bij alle winkels en bij alle leerlingen van onze groep thuis op het raam, dan komen er heel wat te hangen." 

Voor ze vertrokken haalde de agent z'n portemonnee uit z'n achterzak. "Alsjeblieft, twee-en-een-halve euro, mijn contributie voor dit jaar en kom volgend jaar maar terug." Hij gaf een brul naar het kantoor achter hem: "Leo, wil jij ook even je contributie aan deze mannen voldoen? Zulke lui moeten we steunen."
"Als het zo doorgaat, kunnen we heel wat spulletjes kopen," zei Marco tevreden.

  

(Kees van Baardewijk)