Laat de kinderen tot Mij komen...

Op een avond, toen ik mijn zoontje naar bed had gebracht en een verhaal uit de Bijbel had voorgelezen, bleef ik nog even op de rand van zijn bed zitten. Hij maakte van de gelegenheid dankbaar gebruik om mij allerlei vragen te stellen. Nu maak ik mij daar meestal snel vanaf, want uit ervaring weet ik, dat elk antwoord van mij, tien nieuwe vragen aan hem ontlokt. Want hij vindt het heerlijk om mijn aandacht te hebben en probeert die altijd zo lang mogelijk vast te houden. Want een kind heeft meestal pas vlak voor het slapen gaan zijn vader of moeder helemaal alleen voor zichzelf . . .

Een bepaalde vraag trof mij dieper dan anders. Het was eigenlijk meer een verzuchting. Hij zei met een wijsgerig fronsje op zijn kindergezicht: "Pappa, er zijn eigenlijk twee 'gotten' he?"
Ik keek hem aan en vroeg: "Hoe bedoel je dat?" (Altijd een aanrader als je niet meteen weet wat je moet zeggen!)
"Nou gewoon, er is een God in de hemel en er is een God in je hart."
Ik dacht even na en zei toen: "Ja, maar toch is het dezelfde God, hoor." Ik wilde niet meteen een nieuwe theologie omtrent de Twee-Eenheid de kans geven zich in hem te vestigen.
Hij kaatste de bal keihard terug: "Ja maar, hoe kan het dan, dat God zover weg is?"

Ik was even verbluft. Zijn dromerige kinderblik was onafgebroken op mij gevestigd, in afwachting van mijn antwoord.
Toen herinnerde ik me het kinderliedje: Ik heb de liefde van de Here Jezus diep in mijn  hart, diep in mijn hart, diep in mijn hart.'
"Weet je," zei ik een beetje samenzweerderig. "Daar is een hele goede oplossing voor." Ik wachtte even om de spanning te verhogen.
Maar hij zat al weer te broeden op een andere vraag, zoals dat gaat. Het zijn vaak heel vluchtige momenten die de meest kostbare zijn voor God.

"Weet je," ging ik door, "je kunt de Here Jezus ook vragen in je hart te komen wonen!"
Met een ongelovige blik staarde hij mij opeens recht aan.
"Dat kan toch niet? God kan toch niet uit de hemel komen?"
"Jazeker," blufte ik, "je hoeft Hem er alleen maar om te vragen!"
Het bleef even stil. Ik wist, dat ik nu doortastend moest zijn.
"Weet je wat, we gaan het nu samen vragen. Zal ik met je bidden?"
"Ja graag!"
Het kwam er bijna als een juichkreet uit. Het leek hem blijkbaar fantastisch om zoiets mee te maken.

Ik heb een heel eenvoudig gebed uitgesproken en legde mijn handen op zijn hoofdje dat nog vochtig was van de douche.
Na het bidden bleef hij een poosje stil voor zich uit kijken. Toen zei hij opeens, bijna sip: "Pappa, ik word helemaal blij van binnen!" Alsof het hem zelf verraste...
"Zie je wel," riep ik uit, "de Heer is nu in je hart komen wonen!"

We hebben ons nog even samen gekoesterd in dit nieuwe licht. Daarna stopte ik hem lekker in en deed het licht uit. Toen ik bij de deur stond, vroeg hij met een klein stemmetje: "Pappa."
Ik draaide me om. "Laatste vraag hoor!"
Want hij was in staat mij nog uren vast te houden.
"Pappa, morgenavond weer?"
Ik twijfelde even, omdat er weer een nieuwe theologie om de hoek kwam kijken: elke dag opnieuw de Here Jezus aannemen leek me iets te veel van het goede.
"Waarom vraag je dat?" (Weer een aanrader!).
"Ik wil weer zo blij worden!"
Dat leek me een goed idee. "OK dan! En nou Welterusten."

Toen ik de trap afliep, besefte ik pas, wat er was gebeurd. Ik had bij zijn geboorte beloofd hem in het geloof op te voeden. Ik ging er al die tijd te gemakkelijk van uit, dat het wel goed zou komen met hem. Dat kinderen al heel jong de Here Jezus kunnen aannemen, was eigenlijk nooit bewust tot me doorgedrongen.
Nu pas was mijn zoon echt een kind van God geworden. Hij was toen nog maar negen jaar!

Hij is nu elf en ik moet bekennen: niet alleen onze vader-zoon relatie is geweldig gegroeid, hij zelf ook. Hij is de enige in zijn klas die gelooft, althans die ronduit voor zijn geloof uitkomt. Al zijn vriendjes zijn ongelovig, maar hij laat niet na er toch met ze over te praten, als het zo uitkomt. We bidden 's avonds dan ook regelmatig voor deze en gene.
Pas kwam hij nog in tranen bij mij, omdat er op scouting door de andere verkenners zo vreselijk veel gevloekt wordt. En de gesprekken gaan bijna uitsluitend over seks, in zulke details, die alleen van de harde porno afkomstig kunnen zijn. We praten hier over de leeftijdsgroep van 11-15 jaar!

Ons gebedje heeft een bruggetje tussen ons gelegd, dat in de praktijk heel nuttig blijkt te zijn. Want kinderen hebben vaak de grootste moeite met discipline en gehoorzaamheid. Veel ouders laten het er vaak maar bij zitten, zodat kinderen vaak steeds onhandelbaarder en ongelukkiger worden. Maar op een of andere manier vindt hij steeds meer vreugde in gehoorzaamheid dan in opstandigheid. We hebben regelmatig de bekende botsingen en confrontaties, maar het is de Heer die het pleit elke keer beslecht.

Ik heb deze ervaring met andere ouders gedeeld. Enkele daarvan hebben het advies ter harte genomen en komen met blijde verhalen aanzetten. Bijvoorbeeld: een moeilijk dochtertje van acht jaar, dat steeds meer begon te liegen en te stelen. De moeder bekende onder tranen: "Ik heb geen contact met mijn eigen kind! Ze heeft de gelegenheid te baat genomen en na weer een confrontatie met haar kind het 'Jezusgebed' gebeden. Nadien is de situatie drastisch en blijvend verbeterd.

We horen vaak de verzuchting: Die jeugd van tegenwoordig . . . En dan volgt een bitter commentaar op hun onaangepast gedrag. De term moeilijk opvoedbaar lijkt op steeds meer kinderen van toepassing. Echter het zijn vaak de ouders, die eerst opnieuw moeten worden opgevoed! Zij laten blijkbaar steken vallen, die door niemand worden opgepakt.

De oplossing ligt binnen handbereik: Laat de kinderen tot Hem komen . . . !
Ik heb zelf de Heer pas na een lange moeizame worsteling op bijna volwassen leeftijd aangenomen. Wat was mij een boel ellende bespaard gebleven, als mijn ouders dit simpele gebed met mij hadden gebeden, in plaats van het klassieke: Schoon mijn zonden vele zijn, maak om Jezus' wil mij rein . (Het zij hun vergeven, want ze wisten niet beter. Ze hadden het ook zo geleerd van hun ouders . . .)
Mijn vraag aan andere ouders: zijn er op dit punt meer van deze ervaringen te melden? Graag reacties!

Jaap Booij