SERVICE |M U U R K R A N T| VROUWENRUBRIEK

Hieronder de diverse artikelen van de vrouwenrubriek uit de
gemeente- en zendingsmuurkranteditie

I N H O U D:

1. Inleiding: Vrouwenpraat bij de koffie
2. Een gezonde zoon
3. Uit het dagboek van Jo Twist

1. VROUWENPRAAT BIJ DE KOFFIE
[ een inleiding op de nieuwe vrouwenrubriek ]


Wat willen wij?
                             
Mijn moeder zei altijd: "je hebt niets te willen, je wil staat achter de deur".  Is dat misschien de reden, dat ik wat moeite heb als ik zie staan "wat willen wij vrouwen"?  Een soort valse schaamte of zo? Het is niet mijn bedoeling om met de vuist op tafel te slaan en te roepen "wij vrouwen willen dit of dat".  Nee:  Ik hoop gewoon dat er meer vrouwen zijn, die bij zichzelf ontdekt hebben, dat ze best iets te vertellen hebben wat ook voor anderen waardevol is om daar kennis van te nemen.  De Muurkrant heeft allerlei uitgaven, voor kinderen, jongeren, omroep, gemeente, zending.  Meestal zijn daar de mannen aan het woord en  nu krijgen wij de gelegenheid om als christenvrouwen een gat op te vullen, met een vrouwenrubriek.
 
Als u dus denkt "dat is wel iets voor mij", laat het gerust weten.  De redactie stuurt uw reactie wel door aan mij.  Het mag van alles zijn, gedichten, recepten, vragen die u bezig houden, verhalen, dagelijkse belevenissen, prietpraat, koffiepraat.  Als het maar opbouwt en we elkaar tot een hand en voet kunnen zijn, dan voldoet het aan het doel, dat ik voor ogen heb.
 

Vooroordeel
[ eigen verhaal van Anneke Methorst ]
 
Al sinds jaar en dag werk ik bij een installatiebedrijf.  Twee ochtenden in de week.  Dat vind ik nog steeds erg leuk.  Men weet, dat ik christen ben en de monteurs noemen mij wel gekscherend "onze heilige tante".  Nou ja!  Ik loop niet de hele dag te preken of zo, maar ze lokken onder het koffiedrinken mij wel heel vaak 'uit mijn tent', want als je met een stel bent durf je altijd meer dan als je alleen bent en ik draai er niet omheen.  Dat levert wel eens pittige discussies op.  Thuis bid ik vaak voor het bedrijf en de werknemers, dat snapt u.


Vrouwenpraat bij de koffie

Enkele jaren geleden kwam er iemand bij ons werken, die binnenhuisarchitecte is. Ik ben maar een gewone typiste (ja wat wil je als je maar 2 ochtenden komt) die wat briefjes schrijft en een beetje de boekhouding probeert bij te houden.  Ik voelde wel, dat er op mij werd neergekeken.
 
Ik bad voor de situatie en o wonder, op een morgen was de baas 'op ronde' en ik zat alleen op kantoor, toen zij binnenliep. Ik vroeg of ze leuke opdrachten had en die had ze.  Leg eens uit hoe je ongeveer te werk gaat en dat deed ze.  Zo kwamen we in gesprek.  Zij zei "ik snap niet dat jij dat werk leuk vindt, zo stom achter die computer'.  Ik legde uit, dat ik het als hobby deed.  Gewoon om mijn feeling met de buitenwereld te houden en mijn vak als secretaresse een beetje bij te houden (al notuleerde ik nu niet meer).  Toen werd ze vertrouwelijk.  Ze vertelde, dat ze een kindje had verloren en dat ze zo graag nog een kindje wilde, maar dat ze het niet durfde omdat ze een afwijking in haar bloed had, zo was gebleken na het overlijden van haar dochtertje.  "Dan ga ik daarvoor bidden", zei ik. "O, ben je gelovig of zo?"  Ik legde het uit en zei, dat ik God gewoon alles zou voorleggen en als Hij wilde dat ze zwanger werd, ze dat vanzelf zou merken.  (En eigenlijk was dat wel, wat ik graag wilde.)
 
De eerlijkheid gebiedt mij om te zeggen, dat ik wel met knikkende knieën bij de Here God aanklopte, want stel dat het grootspraak van mij was.  Ja toch?  Aan de ene kant geloof ik in een machtig God, maar stel, dat Hij andere plannen voor haar had?  Maar prijst God, ze werd zwanger!!!
 
De volgende keer zal ik vertellen, hoe het verder ging en hoe ik op de kop "vooroordeel" kwam, maar als u nu al wilt reageren dan kan dat!

2. EEN GEZONDE ZOON
[ deel 2: vrouwenrubriek ]

Hoe het verder ging.

Ja, ze werd zwanger.  Na een maand of drie kwam ze het vertellen, maar ze zei erbij, dat ze bij de gynaecoloog liep en dat haar bloed weer niet in orde was. Ik vroeg haar of ze het goed vond, dat ik mijn gebedspartners ervan op de hoogte zou brengen om voor haar op de bres te staan.  Ze ging er mee akkoord en zo werd er maandenlang voor haar en het kindje gebeden.  Eén van mijn vriendinnen hing zelfs een briefje op het prikbord in hun gemeente waar men dagelijks heeft gepleit bij God voor een wonder.  Dat wonder kregen wij, want zij ging met zwangerschapsverlof en kreeg een gezonde zoon!

Op het kaartje stond dat het een wonder was en ik bevestigde dat door op het felicitatie-kaartje te schrijven dat het een Godswonder was en dat het kindje voor mij altijd een “kind van gebed” zou worden genoemd.  Ook op kraamvisite heb ik nog weer gezegd, dat er dagelijks voor hun gezondheid gebeden was en ze kon niet anders dan erkennen dat het heel bijzonder was (en dat vonden de doktoren ook!)

Nog steeds op zwangerschapsverlof belde ze op, dat ze een keer op bezoek wilde komen.  Ik hoopte natuurlijk, dat ze zou willen doorpraten over de Heer, maar dat gebeurde niet echt.  Wel zei ze, dat ze moest erkennen, dat ze mij verkeerd beoordeeld had.  Ze was bevooroordeeld naar mij toe omdat zij mijn werk maar ‘niks’ vond en ze toch had ontdekt, dat ik wel wat te vertellen had.  Ze zou voortaan eerst proberen de mens te ontdekken en zich wat milder op te stellen.  Dat was winst, vond ik.  Wel merkwaardig, dat ze  iedere keer als ik over mijn geloof wil praten  dat afkapt.  Vanzelfsprekend vraag ik wel aan de Heer of Hij Zich ook aan haar wil openbaren.  Het jongetje is een blij kind en toen ik een keer met hem op schoot zat, heb ik hem aan de Heer opgedragen en hem gezegend in Jezus’ Naam.  Gelooft u ook met mij, dat de Here God een speciaal plan met dit jongetje heeft?


Nilgün Yerli

Dit hele verhaal schoot mij in gedachten, toen ik in de Amersfoortse Courant van 15 februari 2001 een column las van Nilgün Yerli. Haar naam en ook haar foto doen vermoeden, dat wij hier met een allochtone schrijfster te doen hebben.  Zij was op zoek naar een huishoudster. Zij vertelt hoe ze via advertenties op zoek ging en tot de ontdekking kwam hoe bevooroordeeld zij was naar mensen met een buitenlandse afkomst!   Zodra zij iemand aan de telefoon kreeg die geen Nederlands sprak kreeg ze argwaan.  Als ze de vraag stelde ‘waar komt u vandaan?’ voelde ze zich behoorlijk dom, omdat dat juist de vraag was, die haarzelf altijd zo irriteerde.  Een Marokkaans meisje zou wel stelen, want alle Marokkanen deden dat toch?  Dus was het geen goed idee om haar aan te nemen.  Zo kwam ze tot de ontdekking, dat je wel kunt menen, dat jij zelf geen vooroordelen hebt, maar als het erop aan komt heb je die wel.  Het viel haar op, dat er vaak op een bevooroordeelde manier naar een beroep wordt gekeken.  Of naar een nationaliteit of er wordt gedacht, dat mannen wel niet zullen kunnen schoonmaken of, of, of  (vult u zelf maar in).


Hoe is het met ons gesteld?

Realiseren wij ons, dat wij overgegaan zijn van de duisternis naar Het Licht en dat we ons niets hoeven te verbeelden? Integendeel, dat het genade was, die ons ten deel viel?  Zijn we dat vergeten?  We zijn vaak zo weinig geneigd om de mens te leren kennen.  Bij voorbaat hebben we al een oordeel geveld als we een eerste indruk krijgen, die niet strookt met wat wij willen zien.  Zo ook met DE MENS.  De wereld om ons heen is zo bevooroordeeld naar de christenen toe, dat ze met De Christus helemaal geen kennis willen maken.  Zouden wij daar iets aan kunnen doen?  Zouden wij de mens waar wij mee geconfronteerd worden willen benaderen zonder vooroordeel?  Zouden wij daarmee in de voetsporen van de Here Jezus kunnen treden.  Hij, Die niet kwam om de wereld te oordelen, maar om haar te redden?

Anneke Methorst

Uit het dagboek van Jo Twist...
werkzaam in een land aan de Middellandse Zee.

Vandaag is het 'boodschappen doen' geblazen.... Dat is altijd een hele onderneming in vergelijking met onze Nederlandse 'even naar de supermarkt' methode... Ik ben zo vroeg mogelijk op de markt. Dat is 9 uur, want dan gaan de meeste kramen open. Als ik langer wacht, is de zon al zoveel heter ... Gewapend met een stevige rugtas en twee stevige draagtassen, boodschappenlijstje, geld, buskaart, huissleutel en een fles water ga ik op pad. Ik neem de bus naar het lagere deel van de stad, waar de markt is. Kooplui en trucks zijn al druk in de weer om hun waar op de kramen uit te stallen.... Sommige kooplui schreeuwen ook al om het hardst dat hun waar het beste is, en waard om gekocht te worden. Ik zoek mijn weg tussen de geparkeerde en rijdende voertuigen door, tussen stapels koopwaar op pallets, afval en lege dozen door... op weg naar een nog lager deel van de markt: "De Put" genoemd... "Hmmm, Toepasselijke naam" denk ik, terwijl ik me een weg baan door de drukte... Mijn eerste doel is de groenteman. Wat heeft hij vandaag voor mij? Ach, ik kan het eigenlijk wel dromen, want er verandert week na week weinig op zijn kraam (zoals bij zo velen) Ik haal daar - vaste prik - een paar aardappelen, goed voor een hele week, winterwortelen, paar uien, tomaten, komkommers, en eventueel nog een witte of rode kool. Soms koop ik bieten. Alles gaat in plastic zakjes... (Wat een afval geeft dat toch. Ze moeten toch nodig eens in de leer bij ons in het schone milieubewuste Nederland, mijmer ik). Intussen ben ik bij de buurvrouw.. voor een krop sla. Het is harde, grove sla. Niet zoals de zachte in Nederland) Al kopende doe ik mijn groente-, fruit-, kaas- en olijvenronde door "De Put", waarna ik vervolgens, éénmaal weer uit "De Put" boven, rechtstreeks oversteek naar de melkproductenwinkel... Alles in etappes. Na de yoghurt (veel zuurder dan de lekkere, romige uit Nederland) boter, margarine (ook Blue Band!) en kaas gekocht te hebben, ga ik naar de vleeshoek. Zo maak ik mijn ronde... Brood, vlees, eieren, Alles een beetje, niet te veel kilo's anders kan ik het niet meer naar huis dragen... Na twee uur, als ik mijn waterfles bijna leeg gedronken heb, mijn geld voor de week zo'n beetje besteed is en ik bijna alles heb wat mijn lijstje aangeeft, besluit ik huiswaarts te keren. Belast met het gewicht, realiseer ik me dat de Heer goed is... ik heb zojuist weer voor een hele week eten op mijn schouders kunnen laden. Mijmerend over landen waar er niets is, baan ik me een weg terug naar boven, naar de bushalte. In de intussen opgelopen temperatuur drink ik het laatste water uit mijn fles... daar is de bus. Het is een gedrang van jewelste om er in te komen, mijn blad met eieren wordt daardoor haast geplet, maar ik weet het te redden door het boven mijn hoofd te houden. Terwijl de 'airconditioned' bus zich een weg baant door het verkeer op weg naar mijn stop, heb ik even tijd om wat op verhaal te komen. Nog even... als ik de bus uit ben, nog 200 meter naar de trappen van mijn flat... nog 112 treden om hoog... worstelend met de laatste treden denk ik aan een glas koud water... O, wat heb ik nu een dorst...Het eerste wat ik doe: alle boodschappen op de grond, een duik in de koelkast, voor een glas water.. dan de boodschappen op ruimen en dan  een vlugge douche onder de koude kraan..   WATER!!
Mens! Wat kan een mens verlegen zitten om WATER!... Zo, dat is weer gelukt voor deze week...
 

[ Jo Twist ]